مقایسه اثربخشی درمان روانپویشی کوتاه‌مدت و ذهنی سازی بر رفتارهای خودجرحی در افراد با ساختار شخصیت مرزی

چکیده

هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان روانپویشی کوتاه‌مدت و ذهنی سازی بر رفتارهای خودجرحی در افراد با ساختار شخصیت مرزی بود. روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل با پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد دارای ساختار شخصیت مرزی مراجعه‌کننده به کلینیک‌های غرب شهر تهران در نیمه دوم (مهرماه تا اسفندماه) سال 1403 بود؛ که از بین آن‌ها 45 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت گمارش تصادفی در سه گروه (15 نفر در دو گروه آزمایش و 15 نفر در یک گروه کنترل) جایگذاری شدند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه سازمان شخصیت کرنبرگ (2002) و خودجرحی سانسون و همکاران (1998) بود. گروه آزمایش اول تحت جلسات درمان مبتنی بر ذهنی‌سازی بر مبنای پروتکل بتمن و فوناگی (2016) و پروتکل روان‌درمانی پویشی فشرده‌ی کوتاه‌مدت دوانلو (1995) طی 9 جلسه 90 دقیقه‌ای هفته‌ای یک‌بار قرار گرفت. جهت تجزیه‌وتحلیل از آزمون تحلیل واریانس اندازه‌گیری‌های مکرر استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد درمان روانپویشی کوتاه‌مدت بر رفتارهای خودجرحی در افراد با ساختار شخصیت مرزی مؤثر نیست (۰5/0<P) اما در مقابل درمان ذهنی سازی منجر به کاهش رفتارهای خودجرحی در افراد با ساختار شخصیت مرزی شده است (۰۱/0>P). نتیجه‌گیری: درنتیجه درمان ذهنی سازی می‌تواند به‌عنوان روش درمانی مؤثر در جهت بهبود رفتارهای خودجرحی در افراد با ساختار شخصیت مرزی مورد استفاده قرار گیرد.