مدل‌یابی نقش میانجی‌گری اضطراب ناشی از COVID-19 در رابطه بین توانایی ابراز وجود و انگیزه پیشرفت دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه

چکیده

هدف این پژوهش بررسی نقش میانجی‌گری اضطراب ناشی از کرونا در رابطه بین توانایی ابراز وجود و انگیزه پیشرفت در میان دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود. این پژوهش از نوع توصیفی–همبستگی با رویکرد مدل‌یابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقه ۳ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ (۳۸۰۷ نفر) بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای، تعداد ۳۸۰ نفر انتخاب شدند و پس از حذف داده‌های مخدوش، ۳۳۰ پرسشنامه مورد تحلیل قرار گرفت. ابزارهای گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه ابراز وجود گمبریل و ریچی (۱۹۷۵)، مقیاس اضطراب کرونا علی‌پور و همکاران (۱۴۰۰) و پرسشنامه انگیزه پیشرفت هرمنس (۱۹۷۷) بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS-27 و AMOS-27 و در دو سطح توصیفی و استنباطی (تحلیل همبستگی پیرسون و مدل‌یابی معادلات ساختاری) تحلیل شدند. نتایج نشان داد ابراز وجود با انگیزه پیشرفت رابطه مثبت و معنادار دارد (β = 0.44, p<0.001) و همچنین به‌طور منفی و معنادار اضطراب کرونا را پیش‌بینی می‌کند (β = -0.42, p<0.001). اضطراب کرونا با انگیزه پیشرفت رابطه منفی و معنادار داشت (β = -0.31, p<0.001). همچنین، اثر غیرمستقیم ابراز وجود بر انگیزه پیشرفت از طریق کاهش اضطراب کرونا معنادار بود (β = 0.13, p<0.01) و اثر کل آن برابر با β = 0.57 به دست آمد. یافته‌ها نشان می‌دهد که توانایی ابراز وجود می‌تواند از طریق کاهش اضطراب ناشی از کرونا، انگیزه پیشرفت دانش‌آموزان را تقویت کند و به‌عنوان یک عامل محافظت‌کننده در شرایط بحرانی عمل نماید.