نقش پیش بینی کنندگی تاب آوری، فراهیجان برخورداری از تحقق میل و تحمل پریشانی و حمایت اجتماعی در رشد پس از آسیب در افراد دارای تجربه جنگ زدگی در دوران کودکی

چکیده

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش تاب‌آوری، فراهیجان برخورداری از تحقق میل، تحمل پریشانی و حمایت اجتماعی در پیش‌بینی رشد پس از آسیب در افرادی است که دوران کودکی خود را در شرایط جنگ تجربه کرده‌اند. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی و با هدف کاربردی انجام شد. جامعه آماری شامل افرادی بود که حداقل دو سال از دوران کودکی خود (پس از سه‌سالگی) را در دوران جنگ گذرانده‌اند. از میان آنان 351 نفر با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه رشد پس از آسیب تدسچی و کالهون (1996)، مقیاس تاب‌آوری کمپل-سیلز و استین (2007)، پرسشنامه فراهیجان میتمانسگروبر و همکاران (2009)، مقیاس حمایت اجتماعی زیمت و همکاران (1988) و مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) بود. داده‌ها با استفاده از روش‌های آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه در نرم‌افزار SPSS26 تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین تاب‌آوری، فراهیجان برخورداری از تحقق میل، تحمل پریشانی و حمایت اجتماعی با رشد پس از آسیب رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (p<0.01). ضرایب همبستگی برای این متغیرها به‌ترتیب 0.42، 0.47، 0.36 و 0.46 به‌دست آمد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد 7/84 درصد از واریانس رشد پس از آسیب توسط چهار متغیر پیش‌بین توضیح داده می‌شود. در میان متغیرها، فراهیجان برخورداری از تحقق میل بیشترین سهم را در پیش‌بینی رشد پس از آسیب داشت. یافته‌ها نشان می‌دهد که تاب‌آوری، مهارت‌های فراهیجانی، تحمل پریشانی و حمایت اجتماعی نقش مهمی در افزایش رشد پس از آسیب در افراد دارای تجربه جنگ‌زدگی دارند. ارتقای این مهارت‌ها می‌تواند به بهبود سلامت روان و بازسازی روان‌شناختی بازماندگان جنگ کمک کند.