پیش بینی گرایش به طلاق براساس باورهای ارتباطی و ابرازگری هیجانی با میانجیگری تحمل پریشانی زوجین متعارض

چکیده

هدف این پژوهش بررسی پیش‌بینی گرایش به طلاق بر اساس باورهای ارتباطی و ابرازگری هیجانی با نقش میانجی‌گری تحمل پریشانی در زوجین متعارض بود. این پژوهش از نوع کاربردی، با رویکرد کمی و طرح توصیفی-همبستگی بر پایه مدل‌سازی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل زنان و مردانی بود که به دلیل تعارض‌های زناشویی و مشکلات ارتباطی به ده کلینیک روان‌شناسی شهرستان کاشان در سال ۱۴۰۲ مراجعه کرده بودند. از میان آن‌ها ۲۷۳ نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه گرایش به طلاق روزلت (۱۹۸۷)، پرسشنامه باورهای ارتباطی آدلسون و اپشتاین (۲۰۰۳)، پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (۱۹۹۶) و مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) بود. داده‌ها با آزمون همبستگی پیرسون و مدل‌یابی معادلات ساختاری (AMOS-24) تحلیل شدند. نتایج نشان داد باورهای ارتباطی و ابرازگری هیجانی با میانجی‌گری تحمل پریشانی به طور معناداری گرایش به طلاق را پیش‌بینی می‌کنند (p<0.05). اثر مستقیم ابرازگری هیجانی بر تحمل پریشانی و اثر مستقیم باورهای ارتباطی بر تحمل پریشانی نیز معنادار بود. شاخص‌های برازش مدل (GFI=0.90، CFI=0.90، RMSEA=0.07) بیانگر برازش مطلوب مدل پیشنهادی بودند. در مجموع، ۵۱٪ واریانس گرایش به طلاق توسط متغیرهای پیش‌بین تبیین شد. باورهای ارتباطی ناکارآمد، ناتوانی در ابراز هیجانات و سطح پایین تحمل پریشانی از عوامل کلیدی در افزایش گرایش به طلاق هستند. تقویت مهارت‌های ارتباطی، بهبود ابراز هیجان و ارتقای تحمل پریشانی می‌تواند به کاهش گرایش به طلاق و افزایش سازگاری زناشویی منجر شود.