تأثیر تصویر بدنی از خود بر سلامت روان با نقش میانجی پذیرش اجتماعی در افراد دارای آسیب بینایی

چکیده

هدف این پژوهش بررسی تأثیر تصویر بدنی از خود بر سلامت روان با نقش میانجی پذیرش اجتماعی در افراد دارای آسیب بینایی بود. این مطالعه کاربردی، توصیفی-همبستگی و کمی است. جامعه آماری شامل تمامی اعضای رسمی انجمن نابینایان ایران (۱۴۵۲۳ نفر) بود که با استفاده از نمونه‌گیری تصادفی ساده و فرمول کوکران، ۳۷۴ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‌ها از طریق پرسشنامه‌های استاندارد تصویر بدن مک‌کینلی و هاید (۱۹۹۶)، سلامت روان گلدبرگ و ویلیامز (۱۹۸۸) و پذیرش اجتماعی کراون و مارلو (۱۹۶۰) گردآوری شد. روایی محتوایی و سازه و پایایی با آلفای کرونباخ، پایایی ترکیبی و امگای مک‌دونالد بررسی و تأیید شد. برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و مدل‌سازی معادلات ساختاری با نرم‌افزارهای SPSS-27 و SmartPLS 3.3 استفاده شد. نتایج نشان داد تصویر بدنی از خود اثر مثبت و معناداری بر سلامت روان (۰.۷۳۱) و پذیرش اجتماعی (۰.۷۶۴) دارد. همچنین، پذیرش اجتماعی به طور مستقیم سلامت روان را تقویت می‌کند (۰.۷۴۱). بررسی مسیرهای غیرمستقیم نشان داد که تصویر بدنی از خود از طریق پذیرش اجتماعی تأثیر کلی قوی‌تری بر سلامت روان دارد (۱.۲۹۷). بهبود تصویر بدنی و ارتقای پذیرش اجتماعی می‌تواند سلامت روان افراد دارای آسیب بینایی را به طور چشمگیری تقویت کند. این یافته‌ها ضرورت طراحی مداخلات آموزشی و روان‌شناختی برای ارتقای ادراک بدنی و حمایت اجتماعی در این گروه را نشان می‌دهد و می‌تواند مبنایی برای سیاست‌گذاری‌های حمایتی و اجتماعی باشد.